DE WEG TERUG
Gedicht ter gelegenheid van de uitreiking van de Tweede Turing Toekenning
op 24 mei 2011, door Ellen Deckwitz.


Ellen Deckwitz
(Foto Nadine Ancher)
DE WEG TERUG

Het verleden doet je op goede dagen denken
aan een oneindig gangenstelsel.
Er zijn zoveel jaartallen

waarin je kunt verdwalen.
Om de weg bij te houden, bracht je
een draad mee die in de knup ging.
Je knipte knopen, kortte hem in

en raakte hem kwijt. Je zocht in ruimtes
waar hete beelden uit marmer werden verlost.
Waar verhalen uit de doeken werden gedaan,

je keerde je om. Je wilde weten welke handen
ineen werden geklonken, hoe al die eureka’s
als waterverf in elkaar vloeiden. Je wist wel
dat ideeën het liefst tikkertje speelden
maar hoe ging dat

met die man zonder oor. Wie stond ’s nachts naast hem
in het veld? Wie liep voor hem in het donker,
en waadde als eerste door die beek? Hoe zat het
met die slangenbeet waarvoor ze bleven

leven, wie bracht wie tot wat, wat bezielde hen

toch? Je wandelde langs een ware Jacob,
zag hoe er driftig werd verbeeld in een rijk
dat zijn einde voelde naderen terwijl een Lam Gods
uit elkaar werd gehaald. In de volgende zaal
dwarrelden concepten, een man goot primaire
kleuren in een vierkante mal. Er werden stukken
gescheiden en weer bijeen gebracht, er volgden
geboortes

kom in de tijd, hier is een zijpad,
zie het stiekeme handjeklap van meesters,
hoe stijlen worden doorgegeven, hoe alles
samenvalt en weer uitwaaiert. Je gaat terug
met de wetenschap die tot hier kwam

en eraan voorbij gaat. Omwegen blijken handiger
dan je dacht. Er is een antwoord op vragen
waarvan je niet wist dat je ze had.


Zie eventueel ook
Informatie over de Tweede Turing Toekenning
Algemene informatie over de Turing Toekenning
Informatie over de kunstprojecten van de Turing Foundation
Informatie over de aanvraagprocecures van de Turing Foundation


top